Classificatie van flensmoeren

Flensmoeren zijn grofweg in twee soorten te verdelen. Elk onderdeel met anti-losmakende patroontanden en zonder tanden heeft verspringende nokken. Omdat de hellingshoek van het interne wigontwerp groter is dan de moerhoek van de bout, wordt deze combinatie stevig in één geheel geklikt. Over het algemeen is het oppervlaktecontactgebied van de flensmoer en het verbindingsstuk groot, wat het gebruik ervan bepaalt. Wanneer trillingen optreden, worden de convexe delen van de anti-losloopmoer naar elkaar verschoven, waardoor hijsspanning ontstaat, om een ​​perfect anti-losloopeffect te bereiken. De oppervlaktebehandeling van flensmoer heeft een zwartbehandeling, wit verzinken, blauw en wit verzinken en verzinken in kleur.
Wanneer de twee delen die met bouten en moeren zijn verbonden, gemakkelijk zijn verbonden, worden de boutgaten van één onderdeel meestal erg groot verwerkt, zodat het erg handig is om de twee delen uit te lijnen. De twee gaten hoeven niet nauwkeurig te zijn om de boutverbinding tot stand te brengen. De vergroting van het boutgat zal onvermijdelijk leiden tot een verkleining van het contactoppervlak tussen de gewone moer en het verbonden onderdeel. Op deze manier kan dit soort flensmoer worden gebruikt om deze situatie te voorkomen.